La mirada de la vida, spojrzenie życia. Twarze naszych abuelitas.

List nr 7

Dom Serca im. Faustino Perez

Sabina Kuk, Salwador

Styczeń 2019

Kochani Przyjaciele!

W tym liście noworocznym chciałabym pokazać Wam moją misję w inny sposób!

Jako że ja sama lubię robić zdjęcia, to zwykle mnie na nich nie ma... lecz w ostatnich miesiącach poznaliśmy zawodowego fotografa. Narobił nam wiele stresu i zmartwień swoim gigantycznym aparatem w naszej (nie najłatwiejszej) dzielnicy... Jednak dzięki niemu, wreszcie mogę Wam pokazać (dosłownie!) wiele z tego, co dla mnie jest już codziennością i czego może już nie umiem opisać słowami!

Moja siostra ze wspólnoty, Tilda

Jak już pisałam, zostałyśmy na misji we dwie przez pewien czas... i miałyśmy moment kryzysu. Jednak niesamowity jest Bóg, który z tego naszego dna dał nam niesamowitą przyjaźń! W jednym dniu zmieniło się wszystko. Niezrozumienie i cierpienie przemienił w całkowite zaufanie i głęboką otwartość jedna na drugą. Tylko On tak może. W sam raz na czas by przyjąć Olenę, naszą nową wolontariuszkę z Ukrainy!

Apostolat na linii.

Co tydzień w sobotę odwiedzamy dzieci i rodziny, które mieszkają wzdłuż nieczynnej linii kolejowej w naszej dzielnicy. Zawsze jest bardzo sympatycznie, jest dla wszystkich jakby oczywiste, że przychodzimy i zawsze nas oczekują by grać w Uno! Pomimo, że jest to najuboższe miejsce całej kolonii i za każdym razem widzi się osoby z czerwonymi oczami. Czasem mam nadzieję, że są po prostu zmęczeni, ale jednak bardziej prawdopodobne, że biorą narkotyki... Nie przeszkadza to jednak naszym odwiedzinom. Nie przeszkadza otwartości, trosce i przyjaźni.

Codzienne wizyty.

Przychodzimy, pozdrawiamy, wchodzimy. Pytamy, rozmawiamy, słuchamy, słuchamy, słuchamy.

Niejednokrotnie nasze twarze stają się twarzą Boga, który przychodzi i jest obecny w życiu naszych przyjaciół

Permanencje z dziećmi i otwarty dom.

Dzieci chcą wejść do domu zawsze. W wolnym momencie (a raczej w momencie, gdy zapominamy o zmęczeniu i innych rzeczach do zrobienia) albo podczas tzw. permanencji (raz lub dwa w tygodniu) spędzamy z nimi czas, tak po prostu, sami stając się dziećmi.

Codziennie wpadają też do nas różni inni, nie tylko mali przyjaciele..

I codziennie ktoś musi gotować... ;)

Podsumowując.

Niejednokrotnie rano wstaję nieco „lewą nogą”. Czasem ze zmęczenia, czasem z gorąca, czasem z natłoku rzeczy, czasem z myślą o tym, co mnie kosztuje (np. wizyty w szpitalu Bloom) a czasem po prostu z uzależnienia od kawy...

Każdego wieczora jednak kończę dzień mniej więcej tak:

Dziękuję Wam wszystkim, za to życie w pełni! Pełni tego co trudne i tego, co piękne. Pełni życia, pełni Boga.

Tego również życzę każdemu z Was w tym nowym roku 2019!

Z modlitwą,

Sabina Kuk.